از کجا مي داني کساني که سوگند خورده اند اراده معناي صيغه قسم را کرده اند تا اتهام سوگند شکني و بالطبع اشتغال ذمه آنان به کفاره را بزني؟

به نظر کم کسي است که واقعا اراده معناي سوگند کند و بتواند به ريز موارد مذکور پايبند باشد به صورت بالجمله.

اصلا من با اينگونه سوگندها مشکل دارم چون يک چيزي شبيه عسر و حرج است البته نه خود عسر و حرج.

البته ممکن است به من اشکال شود که عدم اراده معناي سوگند مساوي با عدم رعايت قانون واجب به جهت فتواي ولي فقيه يا حکم ايشان است که اين باعث حرمت تکليفيه مي شود و هو المطلوب لکم.

مطلب زياد است در اين باره که جاي بحث نيست.